Ένα από τα τελευταία βιβλία που έγραψε ο Παύλος Νιρβάνας. Έχει χαρακτηριστεί ως σατυρικό μυθιστόρημα και πραγματεύεται μια πραγματικά αλλόκοτη ιστορία.

Έπειτα από την ανακάλυψη ενός δολοφονημένου γυναικείου πτώματος, ένας εμμονικκός φοιτητής Ιατρικής, ο Νίκος Μολοχάνθης, πορωμένος από τα αστυνομικά μυθιστορήματα που διαβάζει, συλλαμβάνει μια ακραία ιδέα: να σκηνοθετήσει την «ενοχή» του για το συγκεκριμένο έγκλημα, αφού δεν έχει βρεθεί ακόμη ο δολοφόνος, έχοντας περάσει ένα μικρό χρονικό διάστημα. Έτσι, αφού φροντίζει να τακτοποιήσει τα ενοχοποιητικά στοιχεία εναντίον τουκαι να διευθετήσει θέματα που τυχόν προκύψουν αν συλληφθεί, αρχίζει να περιτριγυρίζει στο σημείο του φόνου, προκειμένου να τραβήξει την προσοχή της Αστυνομίας, γεγονός που καταφέρνει.

Τι θα γίνει τελικά όταν καταδικαστεί σε θάνατο, έχοντας όλα τα στοιχεία αδιάσειστα ως προς την ενοχή του;

Με γλαφυρότητα ο Νιρβάνας μας μεταφέρει στην Αθήνα του ’20, αν και θα λέγαμε ότι δε στέκεται πολύ στην περιγραφή του σκηνικού και του τοπίου, αλλά ασχολείται περισσότερο με την απόδοση της ψυχολογικής και διανοητικής κατάστασης του πρωταγωνιστή.

Έντονες επίσης και οι αναφορές σε λαογραφικά στοιχεία της εποχής, καθώς και λαϊκές δοξασίες. Για παράδειγμα αναφέρεται σε κάποιο σημείο ότι οι δημοσιογράφοι έγραψαν στον Τύπο πως ο κατηγορούμενος ήταν εγκληματική φυσιογνωμία, αφού παρουσίαζε… προγναθισμό, παρα φύση πρόσφυση των ώτων και επαλληλία των κοπτήρων οδόντων της άνω γνάθου.

Ένα ενδιαφέρον διηγήμα, ευανάγνωστο, που κεντρίζει το ενδιαφέρον και δεν κουράζει τον αναγνώστη.